wat bang-alleen tussen mense gaan,
en tot die aand die bly herinnering dra
wanneer ek één ontmoet het wat verstaan,
toe was jou warm stem en oë soos dié
waarvan ‘n mens somtyds mag droom… en ek
het willoos-kalm jou laat begaan, toe jy
die digte sluier van my siel wegtrek.
Jy het, sonder jammerklag of walging, daar
verminkte lyke van vertroue en hoop
gevind, en oor die ope wonde toe
die olie van jou liefde sag laat loop…
No comments:
Post a Comment